Een huisvestingsvergunning is een officiële vergunning die sommige gemeenten vereisen voor het huren of kopen van een woning binnen hun jurisdictie. Het doel van een huisvestingsvergunning is meestal om het aanbod van betaalbare woningen te reguleren en de leefbaarheid in bepaalde gebieden te waarborgen.
Jan, een leraar, en Fatima, een verpleegkundige, willen verhuizen naar een grotere woning om een gezin te starten. Hun gemeente vereist een huisvestingsvergunning om de leefbaarheid te waarborgen en scheefwonen te voorkomen. Het stel toont hun economische en maatschappelijke binding met de gemeente aan en hun inkomen valt binnen de gestelde grenzen voor de gewenste woning. Na een positieve beoordeling van hun aanvraag door de gemeente, ontvangen Jan en Fatima de huisvestingsvergunning, waarmee ze naar hun nieuwe thuis kunnen verhuizen.
Ook interessant: Je huurwoning onderverhuren; mag dat?
De specifieke vereisten en regels met betrekking tot huisvestingsvergunningen variëren van gemeente tot gemeente, omdat het een lokaal beleid is dat wordt beheerd door de gemeentelijke overheid. In sommige steden kan een huisvestingsvergunning bijvoorbeeld vereist zijn voor huurwoningen boven een bepaalde prijsklasse of in specifieke wijken.
Om een huisvestingsvergunning te verkrijgen, moet de huurder of koper meestal aan bepaalde criteria voldoen, zoals inkomen, huishoudgrootte of andere specifieke voorwaarden die door de gemeente zijn vastgesteld. Deze vergunningen worden vaak afgegeven voor een bepaalde periode en kunnen vernieuwd worden indien aan de voorgeschreven regels en criteria wordt voldaan.
Het doel van een huisvestingsvergunning kan verschillen per gemeente, maar enkele veelvoorkomende doelen zijn het bevorderen van een evenwichtige sociale samenstelling in wijken, het tegengaan van huisjesmelkers en het voorkomen van overbewoning.
Of je een huisvestingsvergunning nodig hebt, vraag je na bij jouw gemeente. Dit wordt bepaald aan de hand van twee wetten: de Huisvestingswet 2014 en de Wet bijzondere maatregelen grootstedelijke problematiek (Wbmgp). Vaak worden voorwaarden gesteld aan de afgifte van een huisvestingsvergunning. In de gemeentelijke huisvestingsverordening staat welke regels jouw gemeente hanteert bij het afgeven van een huisvestingsvergunning. Deze huisvestingsverordening kun je bij je gemeente aanvragen.
Als je een bepaalde binding hebt met de woonplaats, kan dat meetellen voor de afgifte van een huisvestingsvergunning. Hiervoor wordt onderscheid gemaakt tussen twee vormen van binding. Als je werkt of studeert in de gemeente of regio, kan er sprake zijn van een eis van economische binding. Woon je in de gemeente of regio? Of heb je er langere tijd gewoond en wil je graag terugkeren? Dan kan er een eis van maatschappelijke binding gelden.
Jouw toekomstige woning moet passen bij je inkomen en de samenstelling van het huishouden. Als je een hoger inkomen hebt, kom je dus niet in aanmerking voor een woning met een relatief lage huur. Zo probeert de gemeente betaalbare woonruimte eerlijk te verdelen en scheefwonen te voorkomen. Bestaat je huishouden uit drie personen? Dan zou je bijvoorbeeld alleen in aanmerking kunnen komen voor een huisvestingsvergunning voor woningen met minstens drie kamers.
Lees ook: Wat is scheefwonen en wat kunnen de gevolgen zijn?
Er zijn verschillende urgentievoorwaarden. Er zou bijvoorbeeld sprake kunnen zijn van urgentie vanwege medische redenen, de gezinsgrootte, leeftijd, woon-werkafstand of door herstructurering. Laat je na een verhuizing een goedkope huurwoning achter? Ook dan kan de gemeente dit zien als een vorm van urgentie.
Niet iedere gemeente heeft een systeem van huisvestingsvergunningen. Bij ongeveer de helft van alle Nederlandse gemeenten is hier geen sprake van. Woon je of wil je wonen in een gemeente die geen huisvestingsverordening heeft? Dan kun je je bij een woningcorporatie melden, als je in aanmerking wilt komen voor een sociale huurwoning. Ook de woningcorporatie kan eisen stellen, bijvoorbeeld aan jouw inkomen of gezinsgrootte.